Beton zwykły i konstrukcyjny

Podstawowy podział rodzajów betonu:

beton zwykły – beton o uziarnieniu kruszywa > 8mm o gęstości zwykły w stanie suchym > 2000 kg/m³, ale nie przekraczającej 2600 kg/m3

beton ciężki – beton o gęstości w stanie suchym większej niż ciężki 2600 kg/m³

beton lekki – beton o gęstości w stanie suchym większej niż 800 lekki kg/m³, ale nie większej niż 2000 kg/m³

Do produkcji betonu wystarczają 3 główne składniki:

spoiwo (cement)
kruszywo
woda

ad. 1 Cement

(spoiwo hydrauliczne) jest to drobno zmielony materiał nieorganiczny, który po zmieszaniu z wodą daje zaczyn, wiążący i twardniejący w wyniku hydratacji oraz innych procesów, zachowujący po stwardnieniu wytrzymałość i trwałość także pod wodą.

Klasyfikacja cementów powszechnego użytku:

CEM I Cement portlandzki

CEM II Cement portlandzki wieloskładnikowy

CEM III Cement hutniczy

CEM IV Cement pucolanowy

CEM V Cement wieloskładnikowy

ad. 2 Kruszywo

Piasek i żwir tworzą ziarnistą, przestrzenną strukturę, której pusta przestrzeń powinna być tak szczelnie wypełniona zaczynem cementowym jak to możliwe. Kruszywo stanowi około 80% masy betonu i 70-75% jego objętości. Optymalne użycie kruszywa co do jego rozmiaru i jakości podnosi jakość betonu. Kruszywo do betonu jest odpowiednie, jeżeli nie ma wpływu na twardnienie cementu, ma wystarczająco dobrą przyczepność do stwardniałego zaczynu cementowego i nie wystawia trwałości betonu na ryzyko

ad. 3 Woda i domieszki

Stale rosnące wymagania ze strony użytkowników narzucają konieczność modyfikacji mieszanki betonowej i samego betonu. Powszechnym sposobem modyfikacji tych właściwości jest stosowanie domieszek. Wyróżniamy m.in.

domieszki redukujące ilość wody – uplastyczniające,
domieszki znacznie redukujące ilość wody – upłynniające,
domieszki napowietrzające,
domieszki przyspieszające wiązanie lub twardnienie,
domieszki opóźniające wiązanie.

Norma EN 206-1

Europejska norma betonowa EN-206-1:2000 była wprowadzona w Europie z okresami przejściowymi o różnej długości, zależnie od kraju.

Obecnie obowiązuje PN-EN 206+A1:2016-12 .

Norma EN 206-1 odnosi się do konstrukcji wykonywanych na mokro, elementów i konstrukcji prefabrykowanych i wyrobów prefabrykowanych konstrukcyjnych stosowanych w budynkach i budownictwie inżynieryjnym.

Ze względu na ciągle rosnące wymagania co do jakości betonu, głownie jego trwałości, oraz wielkiemu postępowi w dziedzinie domieszek i ogólnie technologii betonu, możliwe jest obecnie otrzymanie wielu różnych rodzajów betonu.

Wyróżnia się następujące klasy wytrzymałości na ściskanie betonu zwykłego:

C8/10, C12/15, C16/20, C20/25, C25/30, C30/37, C35/45, C40/50, C45/55, C50/60, C55/67, C60/75, C70/85, C80/95, C90/105, C100/115. Liczba pierwsza oznacza wytrzymałość charakterystyczną betonu na ściskanie oznaczaną na walcach – 15 h 30 cm. Liczba druga – wytrzymałość charakterystyczną oznaczaną na próbkach sześciennych 15 cm.

Europejska norma wprowadza klasy ekspozycji jako sposób oddziaływania na środowisko. Wybór klas zależy od warunków występujących w miejscu użycia betonu. Ta klasyfikacja oddziaływania nie wyklucza rozważenia warunków specjalnych występujących w miejscu użycia betonu lub zastosowania środków ochrony takich jak użycie stali nierdzewnej lub innego odpornego na korozje metalu i wykonanie powłok ochronnych na beton lub na zbrojenie.

X0 – brak zagrożenia korozją i agresją chemiczną

XC1-4 – korozja spowodowana karbonatyzacją

XD1-4 – korozja spowodowana chlorkami

XS1-3 – korozja spowodowana chlorkami z wody morskiej

XF1-4 – agresywne oddziaływanie zamrażania/odmrażania

XA1-3 – agresja chemiczna

XM1-3 – agresja wywołana ścieraniem

Beton może być narażony na kilka różnych oddziaływań tak więc może mieć kilka klas ekspozycji. Rożne powierzchnie betonowe danego elementu konstrukcyjnego mogą być narażone na rożne oddziaływania środowiskowe. Klasy ekspozycji betonu (z Betoniarni w Toruniu) są dodatkowo oznaczone cyframi 1-3 lub 1-4.

W dużym skrócie można przyjąć, że im większa cyfra tym trudniejsze są warunki w jakich będzie pracował beton.

Nasza oferta